Lompat ke isi

Sanjak Vidin

Dari Wikipedia bahasa Indonesia, ensiklopedia bebas
Sanjak Vidin
Видински санджак
Видински санџак
Sancağı Vidin
Sanjak di Turki Utsmaniyah
1396–1878
Coat of arms of Sanjak Vidin
Coat of arms
Ibu kotaVidin
Sejarah
Sejarah 
1396
• Dibubarkan
1878
Didahului oleh		 Digantikan oleh
Ketsaran Vidin
Kedespotan Serbia
Kepangeranan Bulgaria
Kepangeranan Serbia
Sekarang bagian dariBulgaria, Serbia

Sanjak Vidin (bahasa Bulgaria: видински sandzak, bahasa Serbia: видински санџак, bahasa Turki: sancağı vidin) adalah sebuah sanjak Turki Utsmaniyah, dengan Vidin sebagai pusat administrasinya. Sanjak ini didirikan setelah Pertempuran Nikopolis pada tahun 1396 keluar dari teritori Ketsaran Vidin[2] dan pada pertengahan abad ke-15 beberapa wilayahnya dicaplok oleh Serbia sebelum akhirnya Turki Utsmaniyah berhasil mengambil alih.

Latar Belakang

[sunting | sunting sumber]

Setelah penerobosan besar ke Balkan pada akhir abad ke-14, Turki Utsmaniyah sangat menyadari akan kepentingan strategisnya Sungai Donau dan memutuskan untuk mengambil alih semua benteng-benteng penting pada tepi sungainya. Ketsaran Vidin, yang di bawah kekuasaan Ivan Sratsimir, menjadi negara vasal Turki Utsmaniyah pada tahun 1393, dan garnisun (pasukan yang ditempatkan di benteng untuk mempertahankannya) Turki Utmaniyah yang kuat ditempatkan di Vidin.[3] Sebelum Pertempuran Nikopolis pada tahun 1396, Sratsimir menyerahkan garnisun Turki Utsmaniyah kepada tentara salib yang dengan segera dikalahkan, sementara Sratsimir ditangkap oleh Turki Utsmaniyah dan dibunuh pada tahun berikutnya.

Menurut daftar pajak Turki Utsmaniyah dari tahun 1454 sampai 1455 teritori sanjak ini termasuk beberapa nahiyah berikut ini:

Dan benteng-benteng berikut ini:

Beberapa para ahli menganggap bahwa daerah Negotin, Kljuc, dan sebagian Tcherna Reka termasuk bagian darinya sebelum penaklukan Turki Utsmaniyah terhadap Kedespotan Serbia dan dimasukkan ke dalam Sanjak Vidin setelah tahun 1455, karena sensus pertama Sanjak Vidin tidak menyebutkannya. Hal ini diasumsikan (oleh sejarawan Bojanić-Lukač dan sejarawan lain yang mengkonfirmasi pendapatnya) bahwa setelah penaklukan Turki Utsmaniyah terakhir, perlu untuk menempati wilayah yang tak ditempati ini sebelum dimasukkan ke dalam sistem timar Sanjak Vidin. Sampai saat itu, sanjak ini adalah satuan administrasi terpisah, salah satu dari banyak wilayah perbatasan Turki Utsmaniyah.[5]

Sejarah

[sunting | sunting sumber]

Beberapa orang dari wilayah tetangganya, Rumania, mulai bermigrasi ke Sanjak Vidin, terutama setelah Perang Turki Panjang (1591-1606) dan krisis kelaparan yang terjadi setelah perang.[6]

Pada tahun 1807, selama Pemberontakan Serbia Pertama, pemberontak Serbia menyerang bagian sanjak, yang pada saat itu masih berada di bawah kekuasaan Osman Pazvantoglu dari Utsmaniyah. Tujuan pemberontak adalah untuk membangun komunikasi dengan tentara Rusia di Wallachia di bawah pimpinan Jenderal Ignatiev.[7] Setelah runtuhnya Pemberontakan Serbia Pertama, bagian dari wilayah sekitar Sokobanja dan Svrljig yang direbut kembali dari pemberontak dianeksasi oleh Sanjak Vidin.[8]

Sanjak Vidin adalah salah satu dari enam sanjak Turki Utsmaniyah dengan galangan kapal yang paling maju (bersama sanjak Smederevo, Nikopolis, Požega, Zvornik, dan Mohač).[9]

Administrasi

[sunting | sunting sumber]
Benteng Baba Vida

Pada tahun 1396, akhirnya Vidin secara permanen diambil alih oleh Utsmaniyah, yang memperbaiki benteng Baba Vida dan membangun tembok panjang di sekitarnya.[10]

Pada 1455, Turki Utsmaniyah mendaftarkan semua tempat berpenduduk di sanjak itu untuk pertama kalinya.[11] Empat defter (daftar pajak) dibuat di Sanjak Vidin pada periode antara tahun 1483 dan 1586.[12] Pada tahun 1460, setelah kesuksesannya dalam pertempuran di dekat Baziaş (dan penangkapan Michael Szilágyi),[13] sultan memberi penghargaan kepada Ali Bey Mihaloğlu dengan menunjuknya sebagai sanjakbey untuk Sanjak Vidin.[14][15] Pada bulan Maret 1834 Husseyn Pasha ditunjuk sebagai sanjakbey untuk Sanjak Nicopolis dan Sanjak Vidin.[16]

Setelah tahun 1541, sanjak ini menjadi bagian dari Eyalet Budin. Dari 1846 sampai 1864, sanjak ini merupakan bagian dari Eyalet Widdin,[17] sedangkan dari tahun 1864 sampai 1878, sanjak ini adalah bagian dari Vilayet Donau.[18]

Referensi

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ Tolan, John Victor; Veinstein, Gilles; Laurens, Henry (2013). Europe and the Islamic World: A History. Princeton University Press. hlm. 126. ISBN 0-691-14705-1. 
  2. ^ Gliša Elezović (1974). Turski spomenice. hlm. 174. Diakses tanggal 5 September 2013. Vidinski Sandžak (Livâ-i Vidin...) obrazovao se u granicama nekadašnjeg Vidinskog Carstva i vidinske mitropolije. 
  3. ^ Kenneth M. Setton; Harry W. Hazard; Norman P. Zacour (1 June 1990). A History of the Crusades: The Impact of the Crusades on Europe. Univ of Wisconsin Press. hlm. 251. ISBN 978-0-299-10744-4. Diakses tanggal 6 September 2013. Farther to the west at Vidin, the Bulgarian tsar Sracimir (Sratsimir) was a loyal vassal of the sultan, and an Ottoman garrison... 
  4. ^ Андрей Пантев, Иван Божилов, Илия Илиев, Невен Илиев, Захарин Захариев, Тодор Диков. "Град Видин: Кратък исторически очерк", 2008, p.98
  5. ^ Tomislav Pajić (1973). Bor i okolina: prošlost i tradicionalna kultura. Skupština opštine. hlm. 54. Diakses tanggal 6 September 2013. Године 1455. видински санџак није обухватао данашњу Неготинску крајину, Кључ и један део Црне Реке; ово подручје сачињавало ;е у то доба посебно војно крајиште, у коме, разумљиво, није постојао тимарски систем. 
  6. ^ Collected papers. Institut. 1973. hlm. 25. Diakses tanggal 6 September 2013. Неколико година после тога настаће у- сел>авање становништва са румуноке стране у видински санџак, особито после аустријско-турског рата 1593 – 1606. и глади која је после тога завладала 
  7. ^ Viktor Novak (2003). Revue historique. hlm. 171. Diakses tanggal 6 September 2013. Борбе на овом ратишту вођене су великом жестином 1807, јер је устаничка војска покушавала да nуспостави и учврсти комуникацију са руском војском генерала Игњатијева у Влашкој. То им је пошло за руком, а турски утврђени гарнизони Фетислам (Кладово) и Неготин, остали су изолована острва, која су дуго одолевала српско – руским нападима. Подручје Кључа и Крајине коначно је ослобођено тек 1810, у садејству српске са руском војском 
  8. ^ Dragoljub Mirčetić (1994). Vojna istorija Niša. Prosveta. hlm. 89. Diakses tanggal 6 September 2013. 
  9. ^ Godis̆njak grada Beograda. Beogradske novine. 1979. hlm. 35. Diakses tanggal 7 September 2013. Ипак градња бродова се посебно везивала за шест санџака: никопољски, видински, смедеревски, зворнички, пожешки и мохачки. 
  10. ^ Bulgaria. Ediz. Inglese. Lonely Planet. 2008. hlm. 257. ISBN 978-1-74104-474-4. Diakses tanggal 5 September 2013. 
  11. ^ Hristo Gandev (1987). The Bulgarian People During the 15th Century: A Demographic and Ethnographic Study. Sofia-Press. hlm. 123. Diakses tanggal 5 September 2013. ...a complete registration of settlements in the Vidin sanjak, points out that at the time the register was made – 1455, 
  12. ^ Prilozi za orijentalnu filologiju: Revue de philologie orientale. 1977. hlm. 53. Diakses tanggal 5 September 2013. 4 deftera za Vidin od 1483. do 1586. godine 
  13. ^ Suvajdžić, Boško (2004). "Three good heroes" (PDF). Prilozi za književnost, jezik, istoriju i folklor. 70: 32. Diakses tanggal 9 September 2013. 
  14. ^ Gradeva, Rositsa (2004). Rumeli under the Ottomans, 15th–18th centuries: institutions and communities. Isis Press. hlm. 26. ISBN 978-975-428-271-9. Diakses tanggal 24 June 2011. In 1460, Ali Bey Mihaloglu was the subasi of the district residing in Giivercinlik [Golubac, Serbia]. Later during the same year he became the sancakbey of Vidin for the first time. In 1462–63, he became sancakbey of Semendire 
  15. ^ Prilozi proučavanju narodne poezije. 1935. hlm. 123. 1460 у боју код данашњег Базијаша по- тукао је Мађаре и заробио њиховог вођу Михаила Силађија (Свило- јевић у нар. песмама), те је од султана као награду добио Видински санџак. 
  16. ^ sir Grenville Temple (1836). Excursions in the Mediterranean. hlm. 277. Husseyn pasha confirmed to the sanjaks of Widin and Nicopolis, and to the command of the fortress of Widin 
  17. ^ The three eras of Ottoman history, a political essay on the late reforms of ..., hlm. 75, pada Google Books By James Henry Skene
  18. ^ Stanford Jay Shaw; Ezel Kural. Shaw (1977). History of the Ottoman Empire and Modern Turkey:. Cambridge University Press. hlm. 90. ISBN 978-0-521-29166-8. Diakses tanggal 28 May 2013. 

Bacaan Lanjutan

[sunting | sunting sumber]

Pranala luar

[sunting | sunting sumber]
Diperoleh dari "https://id.wikipedia.org/w/index.php?title=Sanjak_Vidin&oldid=17185649"